OMERTA

Προσπαθώ να καταλάβω από χθες γιατί με ενθουσίασε τόσο αυτό το γριφοδωμάτιο σε σχέση με άλλα που έχω παίξει πρόσφατα ή παλιότερα. Αναλύοντας τα επιμέρους στοιχεία του ήρθε κι η απάντηση:

- Οι γρίφοι ήταν παραπάνω από τίμιοι. Απαιτούσαν παρατηρητικότητα, ψάξιμο, ήταν πολλών ειδών, συνδυαστικοί και μη. Δυσκολίας ακριβώς όπως πρέπει, ούτε τόσο ώστε να μην απολαμβάνεις το δωμάτιο και να κολλάς, ούτε τόσο εύκολοι ώστε να πεις ότι δεν έστυψες λίγο το ρημάδι.

- Οι μηχανισμοί απίστευτοι, τα διάφορα αντικείμενα που χρησιμοποιήσαμε για τους γρίφους ευφάνταστα και πρωτότυπα, ήταν το καλύτερο κομμάτι του.

- Παίξαμε μια ιστορία σαφή και με καλή ροή.

- Τα παιδιά εξαιρετικά και φιλικά, με ενδιαφέρουσα συζήτηση στο τέλος.

Άρα;
Τι το ξεχώρισε από άλλα που είχαν υπερπαραγωγές μηχανισμούς και ηθοποιούς και δεν ξέρω γω τι άλλο;
Ήταν ακριβώς το ότι δεν υπερέβαλε. Πήραν τα παιδιά την ιστορία, έφτιαξαν τα δωμάτια, δημιούργησαν γρίφους που ταίριαζαν στο κάθε δωμάτιο και το κάθε κομμάτι της ιστορίας, έφτιαξαν μηχανισμούς που ταίριαζαν στα αντικείμενα του δωματίου. Τίποτα δεν έμοιαζε εκτός χρόνου και τόπου ή εκτός πλοκής. Νιώσαμε ότι προχωρούσαμε ομαλά, ακόμα κι οι βοήθειες είναι τέλεια στοχευμένες. Αυτό το χαρακτηριστικό που αποκαλούμε 'ροή' έχει χαλάσει την άποψή μου για πολλά γριφοδωμάτια. Εδώ έπιασε το απόλυτο 100%.

Α κι είναι και μέρος τριλογίας, εκ των οποίων το ένα τρομοδωμάτιο. Οπότε κυρ Τόνυ σου ξανάρχομαι...