Lethal Decision

Λοιπόν λοιπόν. Από πού να αρχίσω και από που να τελειώσω. Είχαμε πάει με κάτι παιδιά πριν ενάμιση χρόνο και λόγω τεχνικών προβλημάτων δε μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε ούτε καν το πρώτο δωμάτιο. Από αυτή τη μικρή εμπειρία όμως των μερικών λεπτών περάσαμε τέλεια. Μέσ' τη τραμπούκα και τη σωματική επαφή τέλεια θα έλεγε κάποιος αρχή για ένα εσκειπ ρουμ. Και μετά από αυτή τη μικρή εμπειρία είχαμε τεράστιες προσδοκίες για το Lethal επομένως. Και αποφασίσαμε πριν λίγες μέρες να το ξαναεπισκεφτουμε για να νιώσουμε τη πλήρη εμπειρία. Μια λέξη έχουμε να πούμε: Απογοήτευση. Το ξεκίνημα ήταν πολύ ήρεμο σε σχέση με τη προηγούμενη φορά δεν υπήρχε τραμπούκα και σωματική επαφή. Δεν καταλάβαμε καν πότε άρχισε το εσκειπ. Να περιμένουμε μουσική μας είπαν και μουσική δεν άρχισε πότε. Τώρα το ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα του Lethal. Σε ένα από τα δωμάτια σκέφτηκε να μας πει μια καλησπέρα μια μικρή κατσαρίδα την οποία άμα δε σκότωνε κάποιος από τη παρέα θα έμπαινε μέσα κάποιος ηθοποιός για να ξεμπερδεψει η παρέα. Συγγνώμη παιδιά αλλά κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο. Γενικά όλα τα δωμάτια κολλούσαν από τη λιγδα και τη βρώμα. Η ιστορία πάλι ανύπαρκτη. Δε καταλάβαμε ποτέ γιατί είμαστε εκεί μέσα, τι προσπαθούμε να κάνουμε, την ιστορία του κτηρίου και των κατοίκων του. Δεν υπήρχε βαθύτερο νόημα στην ιστορία πέρα από το ότι μπήκαμε μέσα σε ένα σπίτι. Οι γρίφοι ενώ ήταν πρωτότυποι από την άλλη έπρεπε να σκεφτείς μερικά πράγματα σαν να βγάζεις κουνέλι από το καπέλο σου. Η ατμόσφαιρα και τα σκηνικά ήταν ωραία γιατί αρκετές φορές δεν είχες ιδέα τι θα συμβεί όχι ότι συνέβαινε και κάτι γιατί τον ηθοποιό τον είδαμε ελάχιστες φορές και όταν έπιασε επιτέλους κάποια από εμάς πάλι δεν έκανε κάτι το οποίο να πούμε "ουαου είχε σωματική επαφή". Με λίγα λόγια ενώ πήγαμε εκεί περιμένοντας πάρα πολλά από αυτό το escape room απογοητευτηκαμε πάρα πολύ. Οπότε αντί να μας μείνει το πόσο καλό ήταν μας έμειναν δύο λέξεις. "Απογοήτευση" και "Κατσαρίδα". Χαμένο potential το Lethal Decision