The Legend of Mora

Εχουν περάσει μόλις μερικές ώρες από την απόδραση μας από τα νύχια της Μόρα. Τρεις κουρασμένοι ταξιδιώτες, αποφάσισαν να ξαποστάσουν στην πανσιόν της οδού Προυσης στο Αιγάλεω, που να ήξεραν όμως πως το βράδυ θα είναι μακρύ και γεμάτο εκπλήξεις. Τα σκηνικά ρεαλιστικά και σε βάζουν στο concept του δωματίου και με ευρύχωρους χώρους. Οι μηχανισμοί του δωματίου είναι ένα βήμα παραπάνω από τα ήδη υπάρχοντα δωμάτια (τουλάχιστον στα 75 περίπου που έχω παίξει), ειδικά [spoil]. Επειδή όμως μιλάμε για δωμάτιο απόδρασης, πρέπει να γίνει οπωσδήποτε αναφορά στους γρίφους: Ήταν ως επί τω πλείστον συνδυαστικοί, δομημένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να χρειάζεται ομαδική συνεργασία και συννενόηση. Δεν θα μπω στην διαδικασία να πω αν ήταν εύκολοι ή δύσκολοι καθώς εξαρτάται η εμπειρία της ομάδας και κατά ποσό σε αφήνει ο τρόμος να σκεφτείς. Αφού ο λόγος πάει μοιραία στον τρόμο πρέπει να γίνει ειδική μνεία στο acting. Τι ήταν αυτό; Παραλίγο να αφήσουμε την φωνή μας εκεί μέσα. Δεν υπήρχε φορά που να είδαμε την Μόρα και να μην ουρλιάξαμε σαν έφηβες κορασίδες σε συναυλία του Σάκη. Τα παιδιά μας χάρισαν απίστευτες στιγμές τρόμου κι εμείς σε αντάλλαγμα τους χαρίσαμε απίστευτες στιγμές γέλιου από τις αντιδράσεις μας.
ΥΓ1: Ο ήχος είναι απίστευτος εκεί μέσα. Είναι η πρώτη φορά που εκτός από τα μάτια μου ήθελα να κλείσω και τα αυτιά μου, από την ανατριχιαστική μουσική- εφέ.
ΥΓ2: προσπαθούσα ώρα να σκεφτώ ένα σχόλιο αντάξιο των όσων ζήσαμε εκεί μέσα, για να μην αδικήσουμε την δουλειά που έχει γίνει σε αυτό το δωμάτιο. Ελπίζω να το κατάφερα.